Het duister is voor mij een plek diep onder de grond in de zwarte aarde, waar geen licht komt. Het is er koel en vochtig en stil. Hier in het zwarte donker, tussen de dode plantenresten, kan nieuw leven ontkiemen.
In de apocalyptische tijd waarin we leven zoek ik naar lichtpuntjes, naar kiemkracht. Voor deze tentoonstelling met het thema Duisternis dook ik in één van mijn favoriete verhalen: het verhaal over La Loba, de Bottenvrouw. Ze zoekt in de woestijn naar beenderen van dieren die voor de wereld verloren dreigen te gaan. Wie verdwaalt in de woestijn kan haar stokoude kromme gestalte soms in de verte zien zoeken. De botten die ze vindt neemt ze mee naar haar grot. Haar grot is gevuld met de beenderen van allerlei dieren, maar haar specialiteit is de wolf. Wanneer ze alle botten van een dier bij elkaar heeft gezocht, tot aan de kleinste staartbotjes, maakt ze een vuur in haar grot en zingt ze boven de beenderen. Ze zingt nog wat meer. Ze zingt totdat ze weer vlees aan het skelet heeft gezongen. Tot de herrezen wolf de woestijnnacht in rent, wild en vrij, de maan en de sterren tegemoet.
Ik verzamel sinds mijn kindertijd botjes en schedeltjes, veren, overleden insecten, stenen, en andere dingen. Voor deze tentoonstelling breng ik een deel van deze verzameling samen en laat er nieuw werk uit ontkiemen in de vorm van een installatie.
Judith Schepers (1979) maakt tekeningen en installaties. Ze nam deel aan diverse groeps- en solo-exposities o.a.: Museum on the Seam Jeruzalem Israël, Stedelijk Museum Zwolle, Rijksmuseum Twenthe, Gemeentemuseum Den Haag, Stedelijk Museum Schiedam, This Art Fair Amsterdam, Kadmium Delft, deed een performance bij Drawingcentre Diepenheim en haar werk is opgenomen in diverse openbare en privé collecties. In 2013 won ze de Kunst in het Volksparkprijs.
www.JudithArt.nl