Luister naar of lees het verhaal La Loba

Dit is de Mexicaanse mythe van La Loba. Het is het verhaal over een Wolfvrouw, een verzamelaar van botten, die de wilde psyche vanuit de onderwereld weer tot leven wekt. Het is een verhaal over de kracht van de creativiteit, de transformatie en de wedergeboorte. Het is een verhaal dat ons uitnodigt om onze eigen botten te verzamelen en te luisteren naar ons eigen lied.

Er is een oude vrouw die in een verborgen plaats woont die iedereen kent maar weinigen ooit hebben gezien. Ze lijkt te wachten op verloren of dwalende mensen en zoekers die naar haar plaats komen. Ze heeft vele namen: La Huesera, Bottenvrouw; La Trapera, De Verzamelaarster; en La Loba, Wolvenvrouw.

Ze is op haar hoede, vaak harig, altijd dik, en houdt zich het liefst afzijdig van de meeste mensen. Ze kraait en ze kakelt, en maakt doorgaans meer dierlijke dan menselijke geluiden.
Men zegt dat ze tussen de verweerde granieten hellingen in het indiaanse gebied van Tarahumara woont. Of dat ze begraven ligt bij een bron aan de rand van Phoenix. Misschien rijdt ze in een versleten auto waarvan de achterruit is weggeschoten, op weg naar het zuiden van Monte Alban in Mexico. Of ze staat langs de snelweg in de buurt van El Paso, of rijdt ze mee met vrachtwagenchauffeurs naar Morelia in Mexico, of loopt ze boven Oaxaca naar de markt met vreemd gevormde takken brandhout op haar rug.

Het enige werk van La Loba is het verzamelen van botten. Ze staat erom bekend dat ze vooral datgene verzamelt en bewaart wat in gevaar is om verloren te gaan voor de wereld. Haar grot is gevuld met allerlei woestijndieren: het hert, de ratelslang, de kraai. Maar haar specialiteit zijn wolven.

Ze sluipt en kruipt en zeeft door de bergen en droge rivierbeddingen, op zoek naar wolvenbotten, en als ze een heel skelet heeft samengesteld, als het laatste bot op zijn plaats is en het mooie witte beeldhouwwerk van het wezen voor haar ligt, zit ze bij het vuur en denkt na over welk lied ze zal zingen. En als ze het zeker weet, staat ze over het schepsel heen, heft haar armen eroverheen, en zingt uit.

Dat is wanneer de ribben en poten van de wolf beginnen te vlezen en het schepsel behaard wordt. La Loba zingt nog wat meer, en meer van het schepsel komt tot leven; zijn staart krult omhoog, ruig en sterk. En La Loba zingt nog meer en het wolfsschepsel begint te ademen.

En nog steeds zingt La Loba zo diep dat de vloer van de woestijn trilt en terwijl ze zingt, opent de wolf zijn ogen, springt op, en rent weg door de kloof.

Maar dat is niet het einde van het verhaal. Er wordt gezegd dat als je achter de wolf aan rent en hem in de ogen kijkt, je iets bijzonders zult zien. Want de ogen van de wolf hebben de kleur van de vlammen die La Loba’s vuur hebben gemaakt. En in die vlammen zie je dat de wolf en La Loba één en dezelfde zijn. Ze is de levenskracht, de wilde geest, de ziel van elke vrouw.

Terwijl je naar de wolf kijkt, begint hij te veranderen. Zijn vacht wordt zachter, zijn poten worden slanker, zijn snuit wordt korter. Hij wordt een vrouw, een stralende vrouw met lang haar en een lach op haar gezicht. Ze is La Loba, de wolvenvrouw, en ze nodigt je uit om met haar mee te gaan naar haar grot, waar ze je haar geheimen zal vertellen.

Dus zegt men, dat als je door de woestijn zwerft en de zon haast ondergaat en je misschien een beetje verdwaald en ongetwijfeld moe bent, dat je dan geluk hebt, omdat La Loba zich misschien over je zal ontfermen en je iets zal laten zien – iets van de ziel.